‘Ik ben wie ik ben en ik ga mij niet meer anders voordoen dan ik ben. Ik ben doodmoe van steeds maar plooien en wikken
en wegen over wat andere mensen van mij verwachten of denken. Ik ben er klaar mee mezelf te moeten uitleggen, verdedigen
of rechtvaardigen. Er lijkt een fundamentele acceptatie te komen: dit ben ik, ‘take it or leave it‘.’
Deze zinnen komen uit het boek: De verboden vrouw spreekt. Een prachtig boek over Maria Magdelena.
Wat voel je erbij als je dit leest? Hoe zou het voor je wanneer je niet meer bezig hoeft te zijn met wat een ander voor jouw gevoel van je verwacht of hoe een ander je graag ziet? Wat als je helemaal je eigen leven leeft en niet meer alleen aan het bestaan bent?
Deze zinnen spraken me aan en voelen voor mij krachtig.
Ik herken mezelf ook in de andere kant. Bijvoorbeeld het feit dat ik ook altijd bezig was (en soms betrap ik mij er nog op) met het ‘goed’ willen doen, wat de ander van mij zou kunnen verwachten of zou willen zien, waardoor ik braaf in een keurslijf bleef zitten maar van binnen er allerlei sensaties te voelen waren. Doodvermoeiend om steeds bezig bent met het laven aan de maatstaf van de ander. Daarmee ga je van je eigen authentieke pad af. Dit merk je doordat je snel door je energie heen bent, geprikkeld voelt, van binnen een nee voelt maar steeds weer een ja zegt, et cetera.
Gelukkig kan het anders. Dit door bewust te worden waarom je doet zoals je doet, voelen in je lijf waar je sensaties daadwerkelijk over gaan. Je uitspreken over ervaringen die wellicht al jarenlang onder een laag stof liggen, etcetera.
Ik help je er graag bij. Laat de Maria Magdalena in jezelf maar ontwaken. Je bent het meer dan waard!
– Maaike
