Hoi,
Voordat je verder leest, wil ik je deze opdracht meegeven: Pak eens een pen en een papier. Kijk eens naar deze foto, laat het even op je inwerken en schrijf dan op wat je ziet, opvalt en welke gedachtes er als eerste bij je op komen.
Gelukt? Lees dan verder…
Twee weken geleden was ik in Lissabon, Portugal. Ik bezocht mijn zoon die daar vijf maanden voor zijn studie verblijft. Heerlijk om hem weer te zien en hoe hij zijn leven leeft daar. Tijdens de uren dat hij naar school ging, nam ik de tijd om de bruisende stad te verkennen en mijn kuiten te trainen. Trap op, trap af. Hallo zeg! Op een gegeven moment liep ik tegen een stalling aan waar een fotograaf zijn werk had uitgestald. Ik nam de tijd om de foto’s eens goed te bekijken en deze foto raakte mij het meest. Ik dacht bij mezelf: wat is het dat mij zo raakt? Ik keek nog een keer en nog een keer, nam de foto in mij op en voelde dat het ging over het geluk dat deze man uitstraalt tijdens zijn ontmoeting met de duif. Hij is helemaal waar zijn lijf is, in het moment. En het raakte vooral ook omdat ik zag dat deze man dakloos is en toch nog het geluk kan vinden in de kleine momenten zoals deze. Ik maakte er gelijk iets persoonlijks van. Zoiets als: Tsja, hoe zal het er in de toekomst voor mij gaan uitzien? Vragen als: red ik het financieel wel, vind ik een huis en waar, hoe gaat het met de jongens verder, fladderen zo nu en dan door mijn hoofd heen. Zo’n foto geeft een hoopvol beeld en relativeert. Immers: deze man die niets heeft en er, zo te zien, financieel een stuk slechter voor staat, kan toch het geluk vinden in die kleine momenten. Dat is toch rijkdom! En ach, die lieve duiven die zo onbevooroordeeld zijn. Of je nu een consultant of een zwerver bent, het maakt hen niet uit wat je verhaal is. In de basis gaat het of je liefde kunt geven en ontvangen ongeacht de situatie. Waar heb ik het dan nog over?
Dank je wel voor de reminder!
Het bracht mij in gedachte ook even terug naar een gesprek die mij raakte. Tijdens dat gesprek werd er tussen neus en lippen door gezegd: ‘Nou, tegenwoordig wordt er ook wel snel gescheiden hoor. Ik hoor het overal om mij heen’. Au. Gevoelig snaartje geraakt. De tranen sprongen in mijn ogen. Ze keek verschrikt op. Vriendelijk probeerde ik haar terug te geven dat dat wel wat kortzichtig gedacht is. Immers: ik geloof niet dat er snel gescheiden wordt. Dat beslis je niet opeens. Negen van de tien keer is dat een immens proces. De twijfels die voorafgaand aan de zin: ik wil scheiden gaan, kost misschien wel jaren van heen en weer geslinger in je hoofd. De buitenstaander trekt conclusies op basis van wat hij/ zij ziet of hoort. Dat is zijn of haar startsein van het verhaal, maar is verre van het startsein van het verhaal van degene waar het om gaat.
Ik sprak de fotograaf aan en vertelde hem dat ik de foto graag wilde kopen omdat het mij raakte. Met name omdat het mij weer even bewust maakte van het feit dat hoe lastig en pittig het leven ook kan aanvoelen, er elke dag geluksmomenten te vinden zijn, zelfs als je niets meer hebt. De fotograaf keek mij aan en zei: ‘Deze man is geen zwerver hoor, maar een filosoof. Hij heeft gewoon een huis en geniet ervan om elke dag de duiven te voeren.’
Oeps… zo zie je maar. Ik zie, ik zie (en geloof) wat ik denk dat ik zie. Maar achter elk verhaal, die jij er voor jezelf in je hoofd van maakt, schuilt meestal een ander verhaal.
Met welk verhaal worstel jij in jezelf? Deel het met mij. Ik luister graag naar je. Mail mij om een afspraak te plannen: info@maaikeboersma.nl
