Zo stonden we een paar weken geleden nog als 17 miljoen kapiteins, ieder op z’n eigen schip. Op standje volle kracht vooruit, en nu zitten we met z’n allen in het zogenoemde gezamenlijke schuitje. Op 1,5 meter afstand, dat dan wel. De onderstroom welke op een mysterieuze manier al aan het stromen was, is klaarblijkelijk boven komen drijven. Wij kijken stuurloos toe vanuit ons wat onwennig voelende schuitje. Het anker waar we van dachten houvast aan te hebben, bungelt losjes achter het schuitje aan. En niemand weet wanneer het vaarwater weer rustig zal worden. Niemand weet op dit moment wanneer we weer veilig aan kunnen meren. We laten de tijd voorbij tikken totdat we ons weer veilig wanen. Het is een bijzonder gebeuren.
Woorden als overgave, stilte, loslaten en vertrouwen proberen als zachte golfjes voorzichtig naar binnen te stromen. Maar ook klotsende golven van angst, onzekerheid of wantrouwen weten de weg naar ons hoofd in dit soort situaties vaak te vinden. Of wellicht volgen ze elkaar op. Hoe je er ook naar kijkt, het probleem is niet het probleem. Daar heb je, voor een groot gedeelte, geen invloed op. Het probleem is de reactie en verhouding tot het probleem en daar heb je wel invloed op, elke dag opnieuw.
Ik heb het gevoel dat ik er op dit moment niet meer woorden aan wil geven. Want er zijn al zoveel zinnen gemaakt, zoveel woorden uitgesproken, zoveel initiatieven opgezet, zoveel tranen gehuild, zoveel handen geklapt. Er zijn al zoveel blogs geschreven, columns gemaakt en nieuwsberichten verspreid. Er zijn al zoveel tips gedeeld, ideeën bedacht en spandoeken opgehangen. In die zin voelt het voor mij als verzadigd. Het enige dat voor mij overblijft en wat ik nog niet vaak voorbij heb horen komen is de zin:
Je hoeft het even niet te weten.
Want ik weet het gewoon even niet. En dat toestaan is best een verademing. Ik leef bij de dag. En daarom laat ik het hier bij. Ik moet nu trouwens gelijk denken aan Eckhart Tolle, schrijver van onder andere de Kracht van het NU. Ik zie al voor me hoe hij zijn kleine doch stevige handjes verlekkerd tegen elkaar aan het wrijven is (al dan niet met een stuk zeep ertussen). En dat hij me aan kijkt met een lichte grijns en dan zegt: ‘Nou Maaike, dat is nou precies wat de bedoeling is. Want in het nu kunnen zijn met al wat is, is dé oefening in deze tijd.’ Juist. Precies zoals het wiebelige schuitje in het water dat op dit moment niet anders kan dan met de stroom mee te varen…
Ik wens je een behouden vaart toe!
Groet, Maaike
