‘Het zit me niet lekker’, zegt mijn vriendin mokkend tegen mij terwijl ze probeert zich in haar warme winterjas te wurmen. We staan voor haar kapstok die volhangt met diverse jassen. De donker rode jas is de laatste jaren favoriet en zat haar als gegoten. Toch begint juist deze haar nu tegen te staan. ‘De kleur spreekt mij eigenlijk ook niet meer aan, vervolgt ze. Maar de jas is verder nog niet kapot. Jij vond het toch ook zo leuk staan? Het is eigenlijk ook zonde om de jas weg te doen.’ Ze zucht en zegt dan: ‘Ach, waar zeur ik ook over, ik trek hem dit jaar gewoon nog maar een keer aan. Geen zin om een nieuwe jas te zoeken.’ Herkenbaar?
Hoewel we het nu hebben over een winterjas die niet meer lekker lijkt te zitten, maar die we toch maar houden want: het is lekker praktisch, is dit ook een mooie metafoor over hoe we met onze patronen omgaan. Je ervaart bijvoorbeeld al een tijd een ontevreden gevoel bij jezelf. Iets in jou zit je niet lekker. Wat dit iets is, is misschien niet meteen duidelijk aan te wijzen. Doordat dit gevoel je aandacht vraagt, kost het je energie. Maar doordat je misschien niet weet niet hoe je hier mee om moet gaan, druk je dat gevoel liever weg en ga je door met wat je altijd al deed. Oftewel: je houdt liever die oude vertrouwde jas aan, dan dat je vernieuwing zoekt in iets wat je misschien beter past in deze fase van je leven.
Ontevredenheid is het begin van verandering
Het onbekende terrein van het niet weten, ligt tussen het oude en het nieuwe. Daar ligt de ruimte om te ontdekken en die ruimte vinden we over het algemeen het meest lastig. Meestal vullen we die ruimte meteen op door iets van buitenaf naar binnen te trekken. Of in het geval van de winterjas: door meteen te surfen over het internet op zoek naar een nieuwe winterjas die je voor 20.00 uur bestelt en de volgende dag al in huis hebt. Zo, ook weer geregeld. Maar past die kleur werkelijk bij jou? Voelt het op lange termijn ook nog goed? Of is dit misschien een opvulling om het gevoel van het niet weten en de daarbij behorende leegte te onderdrukken?
Door te vertragen en zelfs stil te staan om te ontdekken wat er voor jou werkelijk toe doet, neem je je gevoel serieus en kun je jezelf de ruimte en aandacht geven om opnieuw te ontdekken. Wij mensen zijn mijns inziens geboren om zichzelf steeds verder te ontwikkelen. Ieder op zijn of haar eigen niveau en binnen zijn of haar mogelijkheden. En daarvoor kan juist het ont-wikkelen van oude vertrouwde gewoontes en patronen eerst nodig zijn. Want in de tijd dat je opgroeide naar volwassene, werden door de buitenwereld in allerlei soorten en maten denkbeeldige jassen om jou heen geslagen die zij vooral erg mooi vonden staan bij jou. En wellicht koos je zelf ook ‘jassen’ uit waarvan je vooral hoopte dat de buitenwereld die ‘jassen’ een goede keuze vond en vond je die erkenning belangrijker dan wat je eigenlijk zelf het liefst zou willen dragen.
Hoe dan ook, dat wat je bent gaan geloven en voor waar bent gaan aannemen, kan in de loop van je levenstijd veranderen. Ieder mens komt vroeg of laat in een fase terecht dat er kritisch gekeken gaat worden naar de ‘jassen’ die aan hem of haar kleven.
Je kunt jezelf dan gaan afvragen welke ‘jas’ je nog echt goed past en aan welke jas je begint te twijfelen of waar je niet meer tevreden over bent.
Welke ‘jas’ staat voor je eigen waarden, behoeften en verlangens?
Heb je die al wel aan of mag je daar nu naar uit gaan kijken?
Welke ‘jas’ benauwd je en geeft je geen bewegingsruimte meer en wat zou het je opleveren wanneer je een ‘jas’ aan zou trekken die goed ademt?
Wellicht een mooie uitnodiging om eens te gaan kijken wat er bij je aan de kapstok hangt.
Warme groet,
